Supermarkten, pizza's en de rest

En zo is de eerste vakantiedag een feit. Na geslapen te hebben in geweldige bedden, was het rond een uur of 6 vanmorgen: "hello world!" Fris en fruitig sprongen wij uit die lekkere bedden om vol goede moed aan de dag te beginnen!

Yeah right! NOT! Na ongeveer een uur besloot Monique dat het tijd was om nog even de luiken te sluiten, waarop ik vervolgens besloot om de tv aan te zetten. Slapen?! Slapen?! Niks slapen! Tijd voor het ontbijt en koffie.... veel koffie....

Na een heerlijk ontbijtbuffet weer terug naar de kamer om op zoek te gaan naar een supermarkt. Via internet is die zo gevonden, dus wij langzaam aan weer alles inpakken, uitchecken en op pad. Volgens internet was het zo makkelijk dat we eigenlijk alleen maar 2x linksaf hoefden en dan waren we er al! Op 1 mile afstand van het hotel...

Per ongeluk vonden we na een uur eindelijk een supermarkt en geloof me, deze supermarkt lag niet op 1 mile afstand van het hotel! Maar niet getreurd, we konden ook bij deze supermarkt flink inslaan (Monique trok wit weg bij het afrekenen!) en wij weer op pad. Volgens de routeplanner zouden we ongeveer 4 uur zuivere reistijd hebben richting Grand Canyon, alwaar we nog een hotel moesten zoeken.

Was het in Phoenix nog snoeiheet en bloeien daar de cactussen tussen de straatstenen door, onderweg naar het noorden begon het landschap heel snel te veranderen. Van de cactussen en palmbomen naar een groene omgeving en later weer naar een droge, rode omgeving. Zo zijn we dit jaar weer door Marble Canyon gereden, via de scenic route 89A.
Tijdens deze route kom je langs de Navajo bridge, waar de rivier tussen de rode kliffen stroomt. Heel mooi! Maar helaas, geen foto's, want hier zijn we een aantal jaren geleden ook geweest en daar hebben we al foto's van.

Na de Navajo bridge hebben we een stuk gereden waar we in 2004 in het stikkedonker hebben gereden. Vandaag zagen we voor het eerst wat we die avond allemaal gemist hebben. De Vermillion Cliffs en de Cliff Dwellers. Toch wel toeristentrekpleisters. Ook hier helaas, nog geen f'oto's, want na de Grand Canyon rijden we dit stuk nog een keer.

Na uuuuuuuuuuuuren rijden (het was ietsie langer rijden dan 4 uur) kwamen we eindelijk aan in Kanab, het plaatsje waar we zouden overnachten. Snel een hotel gezocht, ingecheckt, auto uitgeladen en op zoek naar eten. Sinds vanmorgen 8.30 uur hadden we nl. niets meer gegeten, dus we hadden honger, grote honger! Wat doe je bij grote honger? Dan ga je naar de Pizza hut! Bij deze Pizza hut hebben we een beetje een haat/liefde verhouding sinds 2001. In 2001 hadden ze nl. geen enkele pizza die wij wilden bestellen, behalve de pepperoni! Doodziek van de pepperoni kwamen we toen terug in het hotel. Maar vanavond gingen we in de herkansing!

We bestelden allebei een pizza en 4 stukjes garlic bread als voorgerecht. Garlic bread kwam en garlic bread verdween als sneeuw voor de zon.
De pizza's werden gebracht en des te langer we naar die 2 pannen keken, des te meer wilden wij roepen: "Maar dit hebben wij niet besteld! Op deze muizehapjes kunnen wij niet leven!". De pannetjes van het gourmetstel zijn groter dan deze pizza's! We namen ieder 4 happen en de pizza's waren verdwenen...Vier petieterige peuterige pizzapuntjes waar je niet eens een holle kies mee kan vullen!

En nu, nu is het tijd voor echt eten!