Vandaag was de dag! De dag waar we maanden op hadden gewacht! De hike naar the Wave waar maar 20 vergunningen per dag voor worden uitgegeven. Dus om 04.00 uur vanmorgen ging de eerste telefoon. De telefoon van Monique, die zoals gewoonlijk in denial was dat ze op moest staan. Helaas voor haar ging 10 minuten later de mijne. En ik.. ik sprong natuurlijk fris en fruitig mijn bed uit om aan de nieuwe dag te beginnen! NOT! Ook ik kon mijn telefoon wel de Grand Canyon in smijten....Nog geen 5 minuten later hing ik kotsend en wel boven de plee. Dat beloofde niet veel goeds. Helaas had ik aan Monique ook niet veel, die stond in ieder geval niet als Florence naast me met een vochtig washandje om mijn voorhoofd te deppen..... Nee, die lag te rollen over de vloer! Van het lachen, ja!
Om 04.30 uur de hike schoenen aangetrokken en op weg door het pikkedonker richting de Wave. Daar kwamen we rond 07.15 uur aan, een mooie tijd om te beginnen. Dan is het nl. nog niet zo warm, dachten wij. How little did we know....
We begonnen voorspoedig, de eerste 10 minuten ging als een trein en toen stonden we onder aan de eerste hindernis... een heuvel! Niet zomaar een heuvel. Nee, een heuvel waar we door het rulle zand naar boven moesten zwoegen. Inmiddels begon de temperatuur toch ook al meer en sneller te stijgen dan wij gedacht hadden. Dus eer we boven waren, hadden we al een natte rug en stierven we van de dorst.
Aan de top hebben we ons in het register ingeschreven en vervolgden vol goede moed onze weg. Na verloop van tijd staken we een zanderig gebied over en vanaf dat moment ging het volledig mis! We liepen verkeerd! Maar gelukkig kwamen we daar niet veel later achter. Helaas voor ons besloten we om vanaf dat punt de juiste route te gaan volgen, wat ons een loodzware hike opleverde. Stel je voor, je voeten staan grotendeels op een hoek van 45 graden en dan ben je toch blij dat je nieuwe schoenen hebt, met een goede grip! Dat onze enkels niet gebroken zijn, verbaast ons vandaag nog steeds....
Toen we eindelijk bij het begin van de Wave kwamen, ploften we op de
Aan de top hebben we ons in het register ingeschreven en vervolgden vol goede moed onze weg. Na verloop van tijd staken we een zanderig gebied over en vanaf dat moment ging het volledig mis! We liepen verkeerd! Maar gelukkig kwamen we daar niet veel later achter. Helaas voor ons besloten we om vanaf dat punt de juiste route te gaan volgen, wat ons een loodzware hike opleverde. Stel je voor, je voeten staan grotendeels op een hoek van 45 graden en dan ben je toch blij dat je nieuwe schoenen hebt, met een goede grip! Dat onze enkels niet gebroken zijn, verbaast ons vandaag nog steeds....
Toen we eindelijk bij het begin van de Wave kwamen, ploften we op de
grond neer, dronken wat en aten een overheerlijke energy reep om weer wat op krachten te komen. Vanaf dat punt denken we dat we nog 1 uur moesten lopen voordat we in de Wave zouden staan.
Monique ging nog even aan het dollen met de zelfontspanner, maar helaas, die foto krijgen jullie niet te zien!
Monique ging nog even aan het dollen met de zelfontspanner, maar helaas, die foto krijgen jullie niet te zien!
Na alles weer ingepakt te hebben stond ik op en stond ik te zwaaien op mijn benen! Oef, dat was niet de bedoeling. Nog net kon ik heel zielig tegen Monique zeggen "ik voel me niet zo lekker" en vervolgens plofte ik weer op een steen neer. Van Monique moest ik gewoon blijven zitten, wat zouts eten en nog wat drinken (uiteindelijk toch een Florence!) en na verloop van tijd leek het beter te gaan. Nog even geprobeerd om door te lopen, maar het wilde niet meer. De benen hadden het vreselijk te verduren. We hadden inmiddels allebei zware hoofdpijn en het voelde niet goed om door te gaan. Vooral omdat we natuurlijk ook nog terug moesten. Op dat moment hebben we besloten om niet verder te lopen, maar verstandig te zijn en terug te gaan naar de parkeerplaats.
De terugweg hebben we wel volgens de juiste route gedaan, maar het was voor mij een verschrikking. Nog nooit heb ik me zo ellendig en beroerd gevoeld als vandaag. En wat was ik gruwelijk blij de auto weer te zien, mijn schoenen een rotschop kon geven en mijn handen in de koelbox met ijs kon stoppen. Gelukkig herstelden we vrij snel na aankomst bij de auto.
We zijn na een tijdje weer terug gereden en hebben onszelf getracteerd op een overheerlijke lunch bij Jacob Lake!
Bij terugkomst in de Grand Canyon stonden we voor het visitor center waar een aanplakbiljet hing over goede voorbereiding voor een hike. Gezien de afstand die we af moesten leggen, hadden we meer dan voldoende te drinken en te eten bij ons. Daar heeft het dus absoluut niet aan gelegen, dat weten we gelukkig zeker. Wat wel een feit is, is dat we op grote hoogte zitten in dit gebied en dat valt ons zwaarder dan we dachten.
Bedenk nog even dat het een hike is van 11 kilometer over zeer ruig terrein, met een temperatuur van zo'n 40 graden, geen wind en geen schaduw. Zoals al eerder gezegd stonden onze voeten vaker op 45 graden dan gewoon, zo ook de enkels.... Wel denk ik dat als we vanaf het begin goed waren gelopen, we het zeker gered zouden hebben.
Totaal uitgeput kwamen we aan bij de cabin, waar we op onze bedden ploften en een paar uur later wakker schrokken. Gelukkig zonder hoofdpijn. Vervolgens zijn we gaan informeren hoe laat we ook alweer het restaurant besproken hadden, want door al het drama van vandaag waren we dat vergeten!
Nog even wat buiten gewandeld, de zonsondergang gezien en daarna heerlijk gegeten in de lodge.
En nu... nu gaan we lekker slapen en staan we morgen gezond en hopelijk zonder spierpijn weer op!
Bij terugkomst in de Grand Canyon stonden we voor het visitor center waar een aanplakbiljet hing over goede voorbereiding voor een hike. Gezien de afstand die we af moesten leggen, hadden we meer dan voldoende te drinken en te eten bij ons. Daar heeft het dus absoluut niet aan gelegen, dat weten we gelukkig zeker. Wat wel een feit is, is dat we op grote hoogte zitten in dit gebied en dat valt ons zwaarder dan we dachten.
Bedenk nog even dat het een hike is van 11 kilometer over zeer ruig terrein, met een temperatuur van zo'n 40 graden, geen wind en geen schaduw. Zoals al eerder gezegd stonden onze voeten vaker op 45 graden dan gewoon, zo ook de enkels.... Wel denk ik dat als we vanaf het begin goed waren gelopen, we het zeker gered zouden hebben.
Totaal uitgeput kwamen we aan bij de cabin, waar we op onze bedden ploften en een paar uur later wakker schrokken. Gelukkig zonder hoofdpijn. Vervolgens zijn we gaan informeren hoe laat we ook alweer het restaurant besproken hadden, want door al het drama van vandaag waren we dat vergeten!
Nog even wat buiten gewandeld, de zonsondergang gezien en daarna heerlijk gegeten in de lodge.
En nu... nu gaan we lekker slapen en staan we morgen gezond en hopelijk zonder spierpijn weer op!
2 opmerkingen:
Een zware domper, zo'n gevalletje hoogteziekte. Valt eigenlijk niksaan te doen dan langer acclamatiseren. Volgende keer een langere vakantie? :-)
JP
Nou ja, wat een verháál!
Monique
Een reactie posten