zondag 30 september 2007

Phoenix en weer op weg naar huis

En dan ineens is de laatste dag weer aangebroken. We hebben besloten om het rustig aan te doen. De temperatuur stijgt vandaag naar zo'n 100 graden Fahrenheit, dus we zullen niet lekker in het zonnetje vertoeven. De uv stralen zijn hier ongekend sterk.

Wat doen we dan in zo'n geval? Nou, dan zoeken we een leuk winkelcentrum op. Shoppen doen we graag op dit moment, want de dollar staat zeer laag ten opzichte van de Euro en wij wanen ons in Walhalla... Eerst zijn we naar de Rei gegaan. Dit is een outdoorwinkel waar we in Alaska diverse spullen hebben gekocht, die we tijdens de verhuizing net zo snel weer kwijtraakten. Vervolgens hebben we een winkelcentrum opgezocht. Hier nog wat leuke dingen gescoord en lekker geluncht in een onvervalste diner.

Inmiddels was het alweer laat in de middag en zijn we terug gegaan naar het hotel. De koffers opnieuw ingepakt en ja we hebben zoveel gekocht dat niet alles meer in de koffers kon! Gelukkig waren we daar op voorbereid en hebben we een weekendtas bijgekocht. Voor het eerst in alle jaren hebben we een tas bij moeten kopen! Tja, een lage dollar en de sales tijd...

Hierna hebben we nog een uurtje relaxt om vervolgens lekker te gaan eten. Aangezien de wekker vannacht om 03.30 uur gaat, onze vlucht vertrekt om 07.05 uur en we moeten natuurlijk 2 uur vooraf aanwezig zijn, gaat het licht hier vroeg uit...

En ja hoor, om 03.30 uur ging de wekker en om 04.10 uur waren we op weg naar het vliegveld. Om deze tijd loopt het verkeer natuurlijk op rolletjes en rond 04.30 uur konden we achter aansluiten bij het inleverpunt. De kilometerstand werd gecontroleerd en we konden met de shuttle op weg.
Op het vliegveld ingecheckt en direct door de douane gegaan. Even een kop koffie gehaald, een smsje naar huis gestuurd en direct naar de gate gelopen. Onze vlucht vertrok netjes op tijd, wel wat turbulentie gehad onderweg, maar 20 minuten eerder dan gepland konden we weer voet aan de grond zetten in Atlanta.

Hier hadden we 3,5 uur de tijd voor de volgende vlucht. En vanwege het tijdverschil van 3 uur met Phoenix, was het inmiddels lunchtijd. Dus zijn we een hapje gaan eten en na opnieuw een kop koffie te hebben gehaald zijn we weer op weg gegaan naar onze gate. Ook de vlucht naar Amsterdam vertrok op tijd. Met wederom redelijk veel turbulentie en weinig slaap landden we om 08.15 uur op Schiphol.

En wat is het hier koud! Gisteren was het in Phoenix uiteindelijk 104 graden Fahrenheit, vlak voor de landing werd ons verteld dat het in Nederland 56 graden Fahrenheit was...

Tijdens de vlucht hebben we natuurlijk volop kunnen mijmeren over de afgelopen weken. Hebben we alles vermeld in dit blog wat er is gebeurd en wat we hebben gedaan? Neeeee, natuurlijk niet. Sommige dingen moeten niet worden opgeschreven en sommige dingen houden we lekker voor onszelf! Weer andere dingen zijn veeeel leuker om persoonlijk te vertellen. Dat zullen we dan ook graag doen. :-P

En wat vonden we toen we thuis kwamen? De nieuwe verlofregeling 2008 van Monique, wat zoveel betekent als dat we ons zeer binnenkort moeten gaan buigen over de vakantieperiode van volgend jaar....

donderdag 27 september 2007

Terug in Phoenix

Vandaag zaten we in de auto... en wel 8 uur lang. Het heeft alleen al 2,5 uur geduurd eer we LA uit waren! En daarna moesten we nog het hele eind terug naar Phoenix. Nou ja, moesten... Dat wilden we natuurlijk zelf. We willen morgen een rustig dagje voordat we aan de vluchten naar Nederland gaan beginnen en dan heb ik echt geen zin om nog uren achter het stuur te zitten.

De rit duurde maar en duurde maar. Net buiten LA hebben we de tank nog even volgegooid in de hoop dat we het zouden redden naar Phoenix. Onderweg uiteraard nog een paar keer gestopt om de beentjes te strekken, kopje koffie gehaald bij de Starbucks, geluncht bij Denny's en later nog maar een keer getankt. En we zagen de temperatuur langzaamaan stijgen richting de 100 graden Fahrenheit... Maar dat maakte ons niet uit, tenslotte zaten wij lekker in de auto met airco, totdat... er een bord langs de weg stond dat we, om oververhitting van de motor te voorkomen, de airco uit moesten zetten. We zaten alleen maar, ik hoefde niet eens gas te geven (thank God voor cruise control) en we hadden al een natte rug!
Gelukkig mocht na zo'n 10 mile de airco weer aan, die vanaf dat moment weer volop stond te blazen.

Aangekomen in Phoenix, konden we zo aansluiten in de ... ja hoor... de file! Waarom wij altijd in alle grote steden aankomen in de spits, is me een raadsel!
Maar inmiddels zijn we weer helemaal gesettled in ons hotel en gaan we ons opmaken voor de laatste dag in de States!

Grote ergernissen en grote lol!

Wat hebben we gedaan vandaag? In de file gestaan! Meer niet! De ene file na de andere! We zijn er over uit. LA is geen stad voor ons. Het is hier niet leuk, er is geen gezelligheid. Straten lopen van zuid naar noord en van oost naar west, met 100 en meer stoplichten. Oja, en files... veel files.
Begrijp me niet verkeerd hoor. De eerste 100 meter rijden denk je van: "Goh, wat gaat het lekker vlotjes" en net als je dat gedacht hebt, dan begint het... Langzaamrijdend en stilstaand verkeer.

Nu hoor ik je denken: "Wat doe je daar dan?!". Nou, we waren hier wel met een reden, hoor. Namelijk: de LA Dodgers game! De LA Dodgers doen het erg goed op dit moment en wij wilden dat spektakel wel eens meemaken in zo'n stadion. Dus hebben we enkele maanden gelee al kaarten besteld. Okee, op dat moment was het nieuwe honkbalseizoen nog niet van start, maar we gingen natuurlijk wel voor spektakel.
We kwamen aardig gestresst aan in het stadion. Hoe dat kwam? Nou dat zal ik je vertellen...

De wedstrijd begon om 19.10 uur. Rare tijd, dat vond ik ook, maar we hadden geen keus. Nu is LA natuurlijk verbazingwekkend groot, dus we gingen op tijd de deur uit. Om een uur of 5 zaten we helemaal klaar in de auto en gingen we op weg naar Dodger Stadium aan de andere kant van LA.
Na zo'n 2 uur fileleed, kwamen we eindelijk bij de parkeerplaats waar we konden aansluiten om de parkeerwachter te betalen. Ondertussen spotte ik dat Monique (de geldbewaker) erg zenuwachtig in haar zakken aan het zoeken was en ik begon al een beetje ongerust te worden. En ja hoor, daar kwam het hoge woord eruit: "Ik hoop dat je met Visa kunt betalen", dus ik trek mijn blauwe kaart, die ik altijd feilloos weet te vinden en wil 'm aan de parkeerwacht geven. Nu kun je in Amerika werkelijk alles betalen met je creditcard (zelfs de wasstraat), maar hier namen ze alleen cash! Ik geloofde mijn oren niet! "Alleen cash?!" vroeg ik nog met een zielig stemmetje, maar de dame liet zich niet vermurwen. We moesten terug... En terwijl voor ons en voor ons alleen al het verkeer werd stilgelegd, hield Monique gelukkig het hoofd koel en vroeg nog waar we een geldautomaat konden vinden, terwijl ik al zei: "Vergeet het maar, dit wordt helemaal niks meer...".

Maar we moesten een paar keer links en een paar keer rechts, nog een keer links, Sunset Boulevard op en toen zagen we tot onze grote vreugde een geldautomaat! Monique sprong de auto uit, trok een sprint naar de automaat, schopte degene die er voor stond opzij, ramde haar bankpas op zo'n manier in de automaat, dat die spontaan flappen begon te spugen! Ze nam weer een sprint richting de auto, sprong erin (de deur stond al open) en op dat moment gaf ik plankgas, terug naar het stadion!

Daar aangekomen hebben we een andere parkeerwacht betaald, de auto geparkeerd op een parkeerplaats waar je U tegen zegt (goed onthouden welk nummer, want ook die kennen we al).

Vervolgens waren we er nog niet, want omdat wij internationaal kaarten hebben gekocht, moet je die ter plekke ophalen. Dit noemen ze hier 'Will call'. Dus op zoek naar dit afhaalpunt. Die hadden we snel gevonden en vanaf dat moment gingen alle deuren voor ons open.
We werden netjes doorverwezen naar onze ingang, hebben 2 hotdogs en een paar liter cola gehaald en gingen op zoek naar onze plaatsen.

De wedstrijd was inmiddels al begonnen, maar dat maakt hier echt geen fluit uit hoor. Je komt namelijk niet voor een wedstrijd, je komt voor entertainment! De wedstrijd is maar bijzaak.
Je begrijpt het al, wij keken onze ogen uit. Maar we kwamen voor de wedstrijd en die hebben we gezien. Je weet niet wat je meemaakt op het moment dat het thuis team een punt scoort. En je weet helemaal niet wat je meemaakt op het moment dat er een homerun wordt geslagen! Jaja, we hebben het allemaal gezien. Het was een leuke wedstrijd, best spannend en 3 uur later liepen we het stadion weer uit.

Oja, de Dodgers speelden tegen de Colorado Rockies en dat de Dodgers hebben verloren, vergeten we voor het gemak!

Hoera! We hebben weer verbinding!

Op weg naar Venice Beach

En wat doen we altijd in het Monte Carlo? Dan gaan we ontbijten, want ze hebben een ontbijtbuffet om van te smullen! Dat hebben we dan ook goed gedaan, want de rest van de dag hadden we geen honger meer….

Hierna zijn we op weg gegaan naar Los Angeles. Natuurlijk was het weer erg druk op de weg, maar daar doen we niets aan. Bij Primm zijn we er vanaf gegaan, want hier was een shopping outlet en ook daar houden wij van!
Na een uurtje of iets zijn we weer verder gereden. Vanaf het moment dat we daar de weg op gingen, was het druk. Ongelooflijk, alsof we dicht bij een grote stad zaten en dat was helemaal niet zo. Dat beloofde wat voor LA…

In 2001 moesten we in California ineens stoppen voor het Bureau of Agriculture die vroegen of we fruit en/of groenten bij ons hadden. Nu hadden we weer zo’n roadblock. Uiteraard hadden wij ook nu weer niets bij ons. Maar de agent wilde alleen weten waar wij vandaan kwamen! Die vraag had ik niet verwacht, dus vergat ik spontaan dat we uit Las Vegas kwamen!

In LA aangekomen was het ongelooflijk druk op de weg. Niet normaal, wij zouden gek worden als we dit iedere dag moesten meemaken! Maar een goede navigator en een goede routebeschrijving van het hotel helpt, want we gingen direct goed. Ons hotel ligt in Venice Beach en we zitten hier echt op een kippeloop van het strand af. We zijn natuurlijk meteen naar het strand gegaan en hebben daar wat rondgelopen.
Hierna zijn we naar Santa Monica gereden om naar het 3rd Street Promenade te gaan. Ook hier zijn we in 2001 geweest, toen we in Santa Monica overnachten. Deze promenade doet erg gezellig aan en is autovrij. Er zitten allerlei winkels, maar ook diverse restaurants en om dat laatste ging het natuurlijk!


What happens in Vegas…. Stays in Vegas!

Ja hoor, we konden er geen genoeg van krijgen, dus we zijn weer terug in Vegas! En weer terug op de oorspronkelijke route. En 3x raden in welk hotel we zitten? Inderdaad, het Monte Carlo!
We gingen op een mooie tijd weg uit Death Valley. Niet zo vroeg, maar gewoon een mooie tijd.

Kwamen na ongeveer één uurtje rijden aan in Beatty, waar we in 2001 als eerste getankt hebben en een ijsje gingen halen vanwege de vreselijke hitte! Nooit zullen we de vraag van het meisje achter de counter vergeten: "Hoeveel bolletjes? Drie?". Waarop we allebei een beker vol met ijs kregen waar 4 mensen gerust van kunnen eten!

Ook deze ‘oase’ is niet meer wat het is geweest. Er is een compleet dorp gebouwd! En dat is ook exact de reden dat we per ongeluk op weg gingen naar Reno in plaats van Vegas! We waren compleet de weg kwijt… Letterlijk en figuurlijk!
Helaas kwamen we hier pas na een uur rijden achter, dus moesten we dat hele slaapverwekkende eind weer terugrijden.

Ietsiepietsie later dan gepland kwamen we weer aan in Las Vegas, opnieuw ingecheckt, spullen achtergelaten in het hotel en op pad. We zijn om 3 uur gaan lopen en kwamen om 8 uur totaal uitgeput terug in het hotel! Je begrijpt het al... Ook vandaag geen show! Wat we wel hebben gedaan? Nou, de Strip afgelopen! Da’s alles, meer niet. Maar ja, het duurt af en toe al een kwartier eer je eindelijk een hotel voorbij bent!

Teruggekomen in het hotel zijn we eerst naar de kamer gegaan om even de voetjes te koelen in het bad! Dat was hard nodig. Hierna hebben we lekker gegeten in het Italiaanse restaurant van het hotel en daarna zijn we weer op pad gegaan, dit keer richting het Bellagio.
Het Bellagio heeft een waterorgel waar je stil van wordt. Zo mooi hoe ze dit hebben gedaan. Hier hebben we een half uur staan kijken naar het waterspektakel en daarna zijn we langzaamaan (het ging gewoon niet harder) teruggegaan richting het hotel, waar we natuurlijk nog wat geld moesten vergokken! Maar wat een teleurstelling! Ze hebben alle automaten vervangen! In geen enkele automaat kun je nog een kwartje gooien… En er komt ook helemaal geen geld meer uit! Je krijgt een voucher en dan moet je dat gaan incasseren bij de kas! Geen lol meer aan! Dus hebben we onze winst er ook maar doorheen gejaagd…


Death Valley National Park

Wederom een slaapverwekkende rit. Wat?! Een slaapverwekkende dag! Want na de saaie rit van Las Vegas naar Death Valley National Park is het de rest van de dag niet meer goedgekomen met ons.

Ook in dit park was het de dag ervoor noodweer geweest, waardoor de wegen op sommige plaatsen volgelopen waren met water! En dan vinden wij het best leuk om met een 4x4 door een diepe plas te rijden. Niet te hard natuurlijk, want je voelt de auto op sommige plekken lekker glijden, maar wij vinden het erg grappig om te zien hoe het water tot over het dak komt!

We begonnen dus met een blauwe auto, vervolgens werd ie door het rode zand rood, na de wasbeurt was ie weer blauw en na vandaag rijden we in een witte auto rond!
Want in Death Valley NP zit veel zout. En iets van dat zout, ligt nu op de auto.

Uiteraard hebben we weer een pitstop gemaakt bij het Visitor Centre, waar we konden lezen dat 2001 de zomer was met het hoogst aantal dagen van meer dan 100 graden Fahrenheit! Geen wonder dat we toen het park uitgevlucht zijn! Het was daar niet te harden….

We zijn eerst naar op weg gegaan naar Scotty’s Castle, maar na tig mijl was er een hek over de weg gezet, met de mededeling dat de weg gesloten was. Dus gingen we vandaar uit richting Stovepipe Wells. Tot de dag van vandaag weet ik niet waar ik naar op weg was, want ik viel zowat in slaap achter het stuur.
In Stovepipe Wells zijn we gestopt om eerst eens wat suiker naar binnen te werken en toen het weer wat beter ging, zijn we op weg gegaan naar Artist Drive. Dit is echt verbazingwekkend! Alsof er een schilder bezig is geweest om wat kleur aan te brengen in de bergen! Dan heb je nog de Artist palet. Dit is misschien wel het mooiste stukje van Death Valley NP. Hopelijk komt dit ook op de foto's zo uit.

Hierna begon de zon al aardig onder te gaan, dus zijn we terug gegaan naar de cabin en vandaar uit direct door naar het café om wat te eten. We hadden gehoopt dat we een schitterende sterrenhemel zouden kunnen zien, zoals we ook in de Grand Canyon NP hadden gezien. Dus na het eten keken wij vol verwachting omhoog, maar er was nog teveel bewolking om een ster te kunnen zien.
Later op de avond zijn we nog eens gaan kijken en toen was de bewolking wel grotendeels opgelost, maar waren de sterren niet zo heel erg helder….


Change of plans. Again!

Gaat er bij ons ooit wel eens iets volgens planning? Ja hoor, zo nu en dan. Maar we houden ook wel van een verandering. Dus ik gaf Monique de keus in Zion NP. Of we gingen vandaag de Narrows lopen, met gehuurde waterschoenen of we gingen toch richting Death Valley. Voor Monique was het geen moeilijke keus. De Narrows lopen niet weg, die doen we wel een andere keer. Nu gaat Death Valley ook nergens heen, maar dat mag de pret niet drukken.

In ons hotel gingen we eens kijken of we nog een overnachting in Death Valley zelf konden boeken en ja hoor, er was nog een cabin vrij. Meteen geboekt, alleen… deze overnachting was voor de nacht van zaterdag op zondag. Dus zochten we nog een plek voor de vrijdag op zaterdagnacht. Na lang beraad werd dat Las Vegas. We overnachten vrijdag op zaterdag in Vegas (yeah baby!), zaterdag op zondag zijn we in Death Valley en dan… dan zien we wel verder.
Dus ’s ochtends weer vroeg op. Niet omdat het zo ver weg lag, maar om weg te kunnen uit dat hellhole waar we overnachten. Onderweg weer een pitstop gemaakt en ontbeten bij de IHOP (International House of Pancakes) en vervolgens weer op weg. Ik had gehoord dat er vlakbij Las Vegas diverse winkelcentra waren en wij waren wanhopig op zoek naar winkels! Leven in de wildernis (ahum!) is prima, maar op een gegeven moment gaan we de stad toch wel missen.

En we wilden op tijd in Vegas zijn om nog kaarten te bespreken voor een show. Welke shows de revue gepasseerd zijn? Celine Dion (alias het Monster), maar daar kreeg Monique mij met geen 10 paarden naar toe. Tom Jones, leek ons hilarisch! Maar ook Ka van Cirque du Soleil zag er spectaculair uit. Welke het zou worden? Daar waren we nog niet helemaal uit.

De rit naar Vegas was slaapverwekkend. Maar uiteindelijk zagen we van mijlenver al de Stratosphere Tower. Vol goede moed gingen we op zoek naar het winkelcentrum aan de noordkant van Vegas. Tja, dat was lastig te vinden. Maar niet getreurd, hoor. Aan de zuidkant zat er ook één, dus we zouden eerst inchecken en de bagage uit de auto halen en daarna verder rijden. Maar één ding hadden we vergeten en dat was het vrijdagmiddag verkeer!

Langzaamrijdend en stilstaand verkeer. En dan ben je eindelijk in de stad, maar dan ben je nog lange niet bij je hotel! Want dan moet je de strip nog afrijden… Afijn, we dachten vroeg te zijn, maar waren uiteindelijk helemaal niet zo vroeg.
Niet getreurd, na ingecheckt te hebben in het Monte Carlo gingen we op weg op naar een shoppingspree! Groot feest, we waren weer blij!

Na een tijdje geshopt te hebben, werd het buiten steeds bewolkter, kwam er meer wind en dachten wij dat het maar beter was om richting de auto te gaan. We hadden al gehoord dat er slecht weer komst was. Op naar het hotel, alle aankopen achter gelaten en op weg naar het dinerbuffet! Heerlijk gegeten, en passent besloten om de show die avond te laten zitten en nog even terug naar onze kamer op de 29e verdieping, we kijken naar buiten en waren alles om ons heen vergeten! Wat een spektakel! De ene na de andere lichtflits! Recht de grond in, zodat de we de vonken er vanaf zagen komen. Uitval van electriciteit in een gedeelte van de stad achter de Strip. Echt niet normaal, wat een noodweer!

Na een tijdje was het onweer grotendeels over, dus zijn we de jassen uit de auto gaan halen. Alsof er een zondvloed naar benee was gekomen. De straten liepen vol met water… Klossend door de plassen zijn we naar het MGM Grand gelopen, maar door de regen hebben we al snel besloten om ons eigen hotel weer op te zoeken.

vrijdag 21 september 2007

Wat een pret, 3 verslagen in 1 keer.

Wegens een superslechte internetverbinding, late aankomsten en vermoeidheid hebben we een aantal dagen niet gepost, maar bij deze maken we het goed: 3 verslagen in 1 keer!


Zion National Park

Ook vanmorgen sprongen we weer uitgeslapen uit bed, om op tijd in Zion National Park te zijn. In dit park mag je niet met je eigen auto rijden. Wil je dus iets zien van het park, dan ben je afhankelijk van de shuttlebussen. We hadden al waarschuwingen gezien dat er geen parkeerplaats vrij zou zijn bij het visitor center van 10.00 uur tot 15.00 uur, dus we wilden ruim op tijd in het park zijn.

Wederom weer even binnen gewipt bij het visitor center om te kijken wat de weersverwachting zou zijn voor vandaag. Die was goed, een temperatuur van rond de 30 graden celcius. Lekker warm, dus.

Om 09.00 uur zaten we klaar in de shuttlebus, die gereden werd door een chauffeur die vol goede moed aan de dag begonnen was. NOT! Hij was zeker geen inspirerende factor voor de dag van vandaag. Maar dat deert ons niet.

De eerste stop die wij maakten was bij Zion Lodge. Hier begon de eerste trail die we wilden doen vandaag. Ja, we gingen weer klimmen… Ik ben eigenwijs en kan het niet laten.
We wilden de Emerald Pools zien. Hier zijn er 3 van: de Lower, de Middle en de Upper. Ons eerste doel was de Lower, want dit was een easy walk, maar die stelde niet zo heel veel voor. Dus verder naar de Middle, die we niet gezien hebben op de heenweg. Toen zagen we dat de Upper nog maar 0.3 mile verder was. En ach, het ging wel lekker vandaag, dus we gingen door! En dat was maar goed ook. Gewoon mooi, stil en mooi! Zo stonden we een minuut of 5 in stille verrukking te kijken naar de Upper Emerald Pool. Hierna natuurlijk wat foto’s gemaakt en een filmpje gedraaid en vervolgens weer in stilte alleen maar rondkijken, nog wat eten en drinken en op weg gingen we weer. We zeiden nog tegen elkaar dat we niet kunnen begrijpen dat mensen niet genieten van wat ze zien. Die komen, laten de camera klikken en gaan direct weer weg. Maar ja, gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde.

Hierna zijn we nog langs de Middle Pool gekomen, maar na de Upper vonden we ook deze toch wat minder. Vervolgens zijn we via de Grotto trail naar beneden gegaan. Erg leuk om te doen.

Na zo’n 2,5 tot 3 uur hiken kwamen we eindelijk aan bij de picknickplaatsen. Hier hebben we een lekker broodje gegeten en weer wat gedronken, voor we verder gingen naar de Riverwalk. Deze walk gaat over een redelijk vlak gedeelte, grotendeels langs de Virgin river. Aan het einde van deze walk begint de Narrows. Hier kun je door het water naar de Narrows lopen. Het moet ongelooflijk mooi zijn, maar ja, we hadden net nieuwe schoenen en om op blote voeten in het ijskoude water en over gladde keien te moeten waden en met dure apparatuur op je rug, zagen we niet zo zitten. We hebben er nog wel over gedacht om dit morgen te gaan doen, tenslotte hebben we een dag over. In het plaatsje Springdale kun je waterschoenen en stokken huren, maar na ampel beraad hebben we besloten om het niet te doen en het te bewaren voor een volgende keer...

Na deze trail hadden onze voetjes dringend behoefte aan rust, dus hebben we de shuttle weer gepakt en zijn we teruggegaan naar het visitor center. De auto gepakt en zijn we nog over de main road gereden naar de oostkant van het park. Om daar te komen moet je door de 1 mile tunnel (gebouwd in 1930). In deze tunnel is het stikdonker, maar zijn er om de zoveel honderd meter luchtgaten. Monique heeft nog even gestoeid met haar camera om een mooi plaatje te schieten vanuit de rijdende auto. We mogen natuurlijk niet stoppen in de tunnel. We zullen zien of deze foto’s gelukt zijn….


Bryce Canyon National Park

Vanmorgen weer lekker vroeg uit de veren, van een ontbijtje genoten in het hotel en op weg gingen we weer naar Bryce Canyon NP.

Bij de ingang van het park aangekomen, zagen we dat er beren waren gespot en dat we, als we er één tegen het lijf zouden lopen, het direct moesten melden in het visitor center. Ja hoor, alsof je er zo maar één tegenkomt. Tsss…..

Bij het visitor center konden we met moeite een parkeerplaats bemachtigen, want het was ongelooflijk druk. Veel drukker dan in Canyonlands en Capitol Reef.

In het visitor center zagen we dat er een verhoogde beer activiteit was! Oeps! Dat betekent dus dat we op moeten passen. Nou ben ik natuurlijk erg van de beren, maar ik loop ze liever tegen het lijf als ik bij iemand ben die er verstand van heeft! Het enige wat wij wisten, was dat we een zwarte beer op zijn neus moeten slaan als ie aanvalt en dat we niet in een boom moeten klimmen, omdat ie ons dan achterna komt! Tja, alsof je daar aan denkt, als je onverwacht een beer tegen het lijf loopt.
Maar wij, als ervaren berenspotters, zagen vervolgens in iedere boomstronk een beer…

We zijn eerst naar het einde van de scenic road gereden en vandaar uit zijn we langzaam aan weer terug gereden richting de mooiste plekjes van Bryce. Dat zijn het Amphitheater, Inspiration Point en Fairyland Point. Hier valt echt je mond van open! Dat dit gevormd kan worden door de natuur!

Aan het eind nog even geprobeerd om bij het visitor center binnen te wandelen, maar er was geen parkeerplaats te vinden! Dus gingen we op weg naar Ruby’s Inn, volledig het tijdsverschil vergetend en naar huis gebeld. Nog even geshopt en weer op weg richting Zion National Park.

Via een vreselijk saaie route (mijn navigatiesysteem Monique bleef deze route maar geven) zijn we richting Zion NP gereden. De route is zo saai dat we naar de koeien gingen roepen: "Mooooo"! En na mijlen achter een hooiwagen te hebben gezeten, zonder een kans om in te halen, moet je toch wat.
Maar op het moment dat je via de oostzijde het park in komt, is er van saai geen sprake meer. Hier loopt de main road, de enige weg die je met eigen vervoer mag rijden. Hier krijg je al een voorproefje van wat je in de canyon te wachten staat. Nog even gestopt bij het visitor center en vervolgens doorgereden naar Hurricane.

In het plaatsje Hurricane aangekomen, moesten we nog wassen. Dat werd een groot feest, want het wassen ging goed. Toen gingen we kijken of de droger al klaar was en jawel hoor, die was al klaar. Dus de was zou ook wel lekker droog zijn, maar helaas… de kamer hangt vol met t-shirts en sokken!


Capitol Reef National Park

Vandaag waren we nog een dag in Capitol Reef NP. Dit park is zeer ruig en zeer zeker de moeite waard om te bezoeken. Wij dachten vanmorgen dat we hier nog even een paar uurtjes zoet
zouden brengen, maar dat werden iets meer uren….

We zijn eerst naar het Gooseneck Overlook gereden om een paar fotootjes te schieten en een een filmpje te draaien.

Van hieruit zijn we direct doorgereden naar het park, nog even een pitstop gemaakt bij het visitor center en vervolgens zijn we doorgereden naar het einde van de scenic drive. Hier zijn we gestopt bij Capitol Gorge. Vanuit de auto konden we de metershoge kliffen al van beneden af bewonderen. De kliffen hier zijn zo hoog, dat er geen zonlicht in de nauwe doorgang kan schijnen!

Hier hebben we een trail gelopen naar het Pioneer Register. Dit is heel grappig om te zien, want op één van de wanden, schreef iedereen die hier door heen kwam zijn naam, met datum. Zo hebben we namen gezien uit 1884 en van zelfs nog eerder. Sommige namen waren nog heel duidelijk te lezen, anderen waren grotendeels weggesleten.

Hierna zijn we richting Grand Wash gegaan. Hier konden we na verloop van tijd een trail volgen naar een arch. De trail steeg zo’n 900 foot. Makkie, dacht ik. Tja, dat was dus wederom geen makkie. Trillende knietjes, duizelig, het ging gewoon niet lekker. Van Monique moest ik eigenlijk een energy bar opeten, maar daar had ik nou net geen behoefte aan. Drinken, veeeeel drinken was het enige wat ik wilde!

Uiteindelijk is Monique een stuk doorgelopen, maar ook zij kwam al snel terug. Inmiddels had ik aan de overkant mensen zien lopen en dacht bij mijzelf: "Wat?! Gaat die trail daar nog helemaal naar toe? Dat red ik van mijn lang-zal-ik-leven niet! Dus we zijn weer teruggegaan. Ik hoop dat dit toch een keer op houdt, want zo komen we natuurlijk helemaal nergens!

Inmiddels was het al een stuk later en hebben we besloten om het park te verlaten via de reguliere weg en niet, zoals we eigenlijk van plan waren, via de dirtroads.

We zouden overnachten in Cedar City. Bij Bryce Canyon NP zat alles vol en wat niet vol was, daar wilden we ook niet overnachten! Denk aan afschrikwekkende verhalen over bedbugs enzo… Dan rijden wij toch graag een stukje verder.

Op weg naar Cedar City kom je door een geweldig park. Het Grand Staircase. Hier wil ik graag nog een keer naar toe, al is het alleen maar om de slotcanyons Peek-A-Boo en Spooky te bekijken. Hierna kwamen we weer door Dixie Forest. Toen ik dit gedeelte in 2001 zag, wist ik dat ik naar British Columbia in Canada wilde! Het is hier zo mooi, met al dat groen en al die bomen die in deze tijd van het jaar al beginnen te verkleuren in geel en rood, inderdaad de herfstkleuren.

Na aankomst in Cedar City keken we onze ogen uit. In onze herinnering was het een plaatsje van niets, maar dit plaatsje van niets is zowaar uitgegroeid tot een kleine stad! Na een hotel te hebben gezocht, wat te hebben gegeten, ploften we uitgeput in bed… Helaas geen fut meer voor de foto’s en geen fut meer voor het blog.

dinsdag 18 september 2007

Ehm... foutje, maar geen paniek!

En toen gingen we vanmorgen op weg naar Capitol Reef National Park, met een tussenstop bij Goblin Valley, toen ik mij zo'n anderhalf uur later ineens ging afvragen wat we deze week allemaal zouden gaan doen...

Gister had ik Monique al gevraagd of we vandaag echt zouden vertrekken uit Moab of dat het de bedoeling was dat we nog een dag zouden blijven. Monique zei toen: "Jahaa, volgens de planning vertrekken we morgen uit Moab." Aangezien ik Monique natuurlijk meteen geloof, heb ik er niet meer aan gedacht tot we onderweg waren. Dus opnieuw aan Monique gevraagd om op de planning te kijken en wat een ongeloof toen zij de volgende woorden sprak: "Eh... morgen vertrekken we uit Moab en gaan we op weg naar Capitol Reef NP en Goblin Valley!" WAT?! Dat ik kwijt ben wat voor dag het is en wat de datum is, dat ben ik gewend, maar dat zij het ook heeft! Dat kan niet, want nu lopen we een dag voor op schema....

Maar niet getreurd. We zien wel waar we stranden.

Dus de route vervolgd richting Goblin Valley. In dit staatspark staan vreemde rotsvormels. Een beter woord kunnen we niet bedenken. Soms staat zo'n vorm alleen en lijkt het een paddestoel, soms staan ze in een groepje bijeen en zijn het net figuurtjes uit een sprookje of uit de smurfen! Heel apart.

Hierna zijn we doorgereden naar Capitol Reef NP. De omgeving is in ieder geval zeer de moeite waard. Maar inmiddels werd het al wat later, kregen we honger en gingen op zoek naar een picknicktafel. Alle etenswaar uitgestald voor een sandwich en smullen maar! Hierna zijn we de scenic drive in het park gaan doen. Dit park heeft één geasfalteerde scenic route en de rest is offroad of dirtroad. We hebben besloten om morgen nogmaals het park in te gaan, wat mooie plaatjes te schieten en de route uit het park via een dirtroad te doen. We hebben eerder offroad gereden, soms met het idee dat de onderkant van de auto werd opengereten. Maar het is zo gaaf om te doen, dat we het niet kunnen laten. En waarom het zo gaaf is? Geen idee, je kunt niet harder dan 10 tot 15 mile rijden. Je wordt compleet door elkaar geschud en je moet zorgen dat er geen dingen los liggen in de auto! We hebben natuurlijk wel geluk dat we een auto met high clearance hebben, anders kun je dit echt niet doen.

Op een gegeven moment moesten we natuurlijk nog op zoek naar een overnachting, dus gingen we op naar Torrey. Een dorp van niks! Er zijn een paar hotels, veel kerken en weinig mensen. Op de kaart zagen we dat Boulder misschien wel een betere overnachtingsplaats zou zijn, dus via een bergweg naar Boulder. Een uur later, en na veel koeien ontweken te hebben, kwamen we aan in Boulder en een minuut later reden we weer uit Boulder! Dit was helemaal geen goede overnachtingsplaats. We zijn toen maar weer teruggereden naar Torrey, uiteindelijk had dit plaatsje in ieder geval een restaurant om de wederom hongerige magen te stillen....

maandag 17 september 2007

Rain, thunder and lightning!



Hebben we al verteld dat we het hier zo vreselijk heet hebben?! Sinds de aankomst in Phoenix hebben we temperaturen van rond de 40 graden en hoger en zon, veeeeeel zon!
Maar vanmorgen bij het wakker worden, had ik het al door... Het was bewolkt... En de hoop op het rijden van de Shäfertrail werd minder.

Nadat we weer van een lekker ontbijtje hadden genoten bij Denny's en ons verwonderd hadden over wat anderen allemaal bestellen voor het ontbijt (echt bergen eten), gingen we op weg naar Canyonlands NP. We zijn rechtstreeks doorgereden naar het visitor center, alwaar ons niet werd afgeraden om de trail te rijden, maar er werd ook niet gezegd "go for it!". Er werd nog steeds regen verwacht en als de Amerikanen één ding beter kunnen dan Nederlanders, dan is het wel het weer voorspellen! Op dat moment was de trail nog goed te rijden, maar dat kon veranderen zodra de eerste druppels gingen vallen. De weg zou veranderen in een modderpoel! Dus de beslissing was snel genomen: we gingen niet! Jaja, ook wij kunnen verstandig zijn!

Natuurlijk lieten we de teleurstelling niet de overhand nemen en gingen we op weg 'exploring the park'. Als eerste zijn we naar het allerlaatste viewpoint gereden, waar we een geweldig uitzicht hadden op de 'footprint'.


Dit is niet de officiele naam, maar een andere Amerika reiziger heeft deze naam eraan gegeven. Bij dit viewpoint zagen we de eerste lichtflitsen en hoorden we de eerste donder.
Toch hebben we ook hier een trail langs de klif gelopen van ongeveer 1 mile. Na een tijdje voelden we de eerste druppels en zijn we als een razende terug gegaan naar de auto, waar we net op tijd aankwamen. Want als het gaat regenen, dan gaat het goed regenen. Gelukkig zijn het wel vrij korte buien, dus is het binnen een mum van tijd ook weer droog.

Tijd genoeg om een aantal andere viewpoints aan te doen, zoals Green River overlook, Upheavel Dome overlook en Mesa Arch. Ook in dit park konden we met gemak uren volmaken. En wij hebben slechts een klein stukje gezien, want een ander gedeelte van het park, daar komen we dit keer niet eens aan toe! We zijn aan het eind nog wel die richting uitgereden om naar Needles Overlook te gaan. Wat we hier zagen?! Donkere wolken, lichtflitsen... achter elkaar! Om bang van te worden. Regen, heel veel regen! En het was te merken, want er waren maar zeer weinig andere auto's. Tussen de flitsen door hebben we snel een fotootje geschoten en een filmpje gedraaid om vervolgens terug te rennen naar de veiligheid van de auto!

Op de weg terug naar Moab was het moeilijk om de ogen op de weg te houden, want de lichtflitsen waren erg spectaculair en volgden elkaar in hoog tempo op. Maar we hebben het weer gered, we zijn weer veilig in het hotel aangekomen.

En toen was het alweer etenstijd! En gingen we op weg naar het (jaja) restaurant tegen de heuvel. Hier wilden we in 2004 al eten, maar toen was het gesloten. En je raadt het nooit! Ook vanavond was het dicht! Dus geen giga steak voor ons vandaag....

Eén ding weten we wel: het is maar goed dat we de Shäfertrail niet gereden hebben. Maar we komen hier zeker nog een keer terug om 'm wel te rijden en de rest van het park te bekijken!

Dead Horse Point, Shäfertrail en Arches...

We waren weer lekker vroeg op vandaag, hebben even naar huis gebeld en daarna zijn we richting Dead Horse Point gegaan. Hier wilden we eigenlijk in 2004 al langs, maar da's om de één of andere reden niet gelukt.

Dead Horse State Park is een vrij klein park, maar vergis je niet, het is erg indrukwekkend. Het is vooral bekend door de slotscène van de film Thelma & Louise. De scène waarin ze na de achtervolging het ravijn inrijden. Hier hebben we een trail gelopen langs de kliffen en zijn we op een fantastisch punt gaan zitten om eens op ons gemak te genieten van het uitzicht. Het is echt onbeschrijflijk wat we zien hier.

Vervolgens zijn we naar Canyonlands National Park gegaan, dat zo'n 30 a 45 minuten rijden verderop ligt, om te informeren naar de conditie van de Shäfertrail. De Shäfertrail ligt in Canyonlands NP en is zo'n 100 mile lang. Wil je deze trail uitrijden, dan ben je 2 dagen zoet. Het is nl. niet zomaar een trail, het is een trail die je alleen mag rijden met een 4x4 met high clearance en laten wij nou net een 4x4 hebben met high clearance! Het lijkt ons geweldig om een stuk van deze trail te rijden en het is onze bedoeling om dit morgen te doen.

Bij het visitor center Island in the Sky kregen we te horen dat de trail op dat moment heel goed te rijden was, maar dat er regen werd verwacht. Helaas is het bij deze trail zo, dat bij een buitje de trail onbegaanbaar wordt... Dus maar hopen dat het droog blijft.

Hierna zijn we nog even bij de Shäfertrail gaan kijken. Er is een viewpoint vanwaar je een geweldig uitzicht hebt op de trail. We hadden vanaf Dead Horse Point al wat auto's zien rijden op de trail, die zeer langzaam gingen. Vanaf het viewpoint in Canyonlands NP konden we ook nog zien, hoe de 4x4's over de weg schommelden en wat voor gaten ze af en toe moesten ontwijken! En ja, dit wil ik ook! Stoer! KICKEN!!! Alle hoop is dus gevestigd op morgen. We hebben wel afgesproken dat bij de minste geringste twijfel over het weer, we de trail niet gaan rijden...

Om toch nog één en ander te bewaren voor later, hebben we hierna het park verlaten en zijn we naar Arches National Park gegaan om te picknicken. Tja, tenslotte moet er ook gegeten worden. Dit park hebben we in 2004 al helemaal bekeken en gezien, vandaar dat we hebben besloten om dit park een beetje links te laten liggen. Echter, het is wel zo handig dat wij een America, the beautiful pas hebben, waardoor we vrij toegang tot alle nationale parken hebben! We kunnen ieder park in en uit, zo vaak als we willen.

Na de lunch hebben we besloten om aan het werk te gaan. Na 1 week zag de auto er nl. uit als een beest. Door de dirtroad naar the Wave en de tour door Monument Valley was de auto rood uitgeslagen, zowel binnen als buiten, het werd dus hoog tijd om de auto te wassen. Op naar de doe-het-zelf wasserette, alwaar ik natuurlijk de auto stond te boenen en Monique vanaf een veilig afstandje stond te kijken, met haar camera standby! Tja, ik weet ook niet waarom ze op een veilig afstandje bleef staan... :-D

Na dit harde werken hadden we wel iets lekkers verdiend, en dat lekkers verkopen ze bij de Starbucks: de frappucino! Erg lekker, in Nederland kun je ze helaas (nog) niet zo lekker krijgen!

Eén ding hadden we niet gedaan in 2004 en dat was de zonsondergang bekijken bij Delicate Arch en dat stond nog steeds op ons lijstje, dus gingen we weer op weg naar Arches NP. Op een lekker drafje naar de parkeerplaats gereden, waar we een teleurstelling te verwerken kregen: geen parkeerplaats meer vrij! Wat nu?! Nou ja, dan gaan we niet bij de Arch staan, dan gaan we naar het viewpoint! Daar was het een stuk rustiger, want vanaf dit punt heb je wel goed zicht op de arch, maar aan de schaduwzijde. Vanaf de andere kant heb je zicht op de (natuurlijk) de zonzijde! Geen probleem wat ons betreft en naar boven gingen we. Wederom is er maar één woord: Schitterend!

En nu is het tijd om lekker te slapen en hopelijk kunnen we morgen de Shäfertrail gaan rijden!

zaterdag 15 september 2007

Back on the road again?!

Ja hoor, vandaag waren we weer back on the road. Om 09.00 uur hebben we uitgecheckt om vervolgens naar de Glenn Canyon Dam te gaan voor een rondleiding. De rondleiding begon om 09.30 uur en zou max. een uur duren.

We kunnen niet anders zeggen dan erg indrukwekkend. Wat een bouwwerk! Deze dam is slechts 15 ft., oftewel ongeveer 5 meter, lager dan de Hooverdam en dus de op één na grootste dam van de US. Met de gids zijn we naar beneden gegaan, de afdaling was ongeveer 53 verdiepingen, oftewel de helft van het Empire State Building in New York City. De muren hier zijn ongeveer 50 meter dik en van zandsteen, dus aardig poreus.

Er sijpelt continu water doorheen, zgn. weeping holes, maar dat is normaal om de druk van het water tegen de dam laag te houden. Verder is het normaal gesproken onder aan de dam altijd erg warm, door de opname van warmte in het beton. Om deze warmte tegen te gaan, hebben ze een zeer ingenieus systeem bedacht, nl. een grasveld! Ongelooflijk maar waar. Het gras is kunstmatig aangelegd en dient niet alleen om de warmte tegen te gaan, maar ook om het stof tegen te gaan.

Na deze tour zijn we nog wat boodschappen gaan doen, hebben de tank vol gegooid en zijn we weer op weg gegaan richting Moab in Utah. Op deze trip kwamen we ook weer langs Monument Valley, altijd leuk om te doen. Monument Valley is een gebied waar al vele films en reclames zijn opgenomen, zoals Butch Cassidy and the Sundance Kid, Thelma & Louise en diverse autoreclames. Hier kunnen wij één van onze favorieten dingen doen: offroad rijden!

In dit park kun je via een dirtroad de diverse rotsformaties bekijken. Wij rijden hier in een 4x4 en met een 4x4 ga je natuurlijk net iets harder dan de toegestane snelheid en dat betekent veel kuilen, zandhappen en pret voor 2. We hadden een donkerblauwe 4x4, die sinds vanmiddag rood is. En vandaag stond er vrij veel wind en als je dan vergeet de ramen dicht te doen, dan is ook de binnenkant van de auto mooi roodgekleurd. Oeps!

Nadat we hier weer veel pret aan beleefd hadden, gingen we op weg richting Mexican Hat. Ook hier waren we weer in onze nopjes, toen bleek dat er een dirtroad naar toe ging! Alleen hebben we hier iets rustiger aan gereden, want er zat een stationwagen voor ons, die wat rustiger moest rijden. Mexican Hat is ook weer een rotsformatie en altijd grappig om te zien.

Toen we eindelijk in Moab aankwamen en een hotel hadden gevonden en in de spiegel keken, hebben we eerst het zand maar eens van de gezichten gewassen: we leken wel roodhuiden!
Als laatste hebben we een nieuwe poging gedaan bij de Pizza Hut, en jawel, om met de woorden van JP te spreken: we kregen allebei een wagenwiel van zo'n 40 cm! Eindelijk the real thing!

Tot slot nog even dit: jullie vinden het leuk om onze berichten te lezen, maar wij vinden het hardstikke leuk om jullie reacties te lezen. :-P

vrijdag 14 september 2007

Antelope Canyon Tour

Vanmorgen hebben we lekker rustig aan gedaan. Tot grote ergernis van housekeeping in dit hotel, want wij weigerden op te hoepelen! Tot 3x toe stonden ze aan de deur te rammelen, maar helaas, de deadbolt zat er op.

Rond 09.00 uur toch maar vertrokken. Het ontbijt in het hotel hadden we gemist, dus we zijn naar Denny's gegaan. Hier waren we nog nooit geweest, maar het is onze nieuwe stek! Overheerlijk ontbijt, met van alles en natuurlijk veel te veel. Maar zo vaak doen we dit niet, dus het mag best een keer.

We zitten hier vlakbij de Glen Canyon Dam en daar zijn we nog snel een kijkje gaan nemen. Dit ziet er echter zo spectaculair uit, dat we morgenochtend een tour gaan doen.
Vervolgens moesten we ons melden bij het kantoor van Antelope Canyon tours. De naam zegt het al, zij organiseren tours naar Antelope Canyon, één van de slotcanyons hier in de omgeving. We werden allemaal in een jeep geladen en vervolgens in 20 minuten daarheen gebracht.

Gelijk bij binnenkomst viel wederom de bek open. En ook hier zijn geen woorden voor om te beschrijven wat we hebben gezien. Dus hebben we maar foto's gemaakt, veel foto's...
Om al deze nieuwe indrukken te laten bezinken, zijn we nog een stukje gaan rijden richting Lake Powell, maar dat kon ons na Antelope Canyon niet echt bekoren. We hebben toen maar besloten om te relaxen bij het zwembad.

We gaan nu de foto's van vandaag bekijken en als het is geworden wat wij denken, dan krijgen jullie ze natuurlijk snel te zien!

donderdag 13 september 2007

Back on the road again

Vanmorgen lekker uitgeslapen en op ons gemak alles ingepakt. Dat moest wel, want Monique liep krom van de spierpijn! Jaja, had ik het gisteren zwaar, vandaag is het de beurt aan Monique.

Speciaal voor haar heb ik toen maar de auto wat dichterbij geparkeerd, zodat ze niet zo ver hoefde te strompelen. Tja, ik kan toch niet anders na gisteren?!

Vandaag stond eigenlijk alleen de rit naar Page op het programma, maar voordat we echt op pad gingen, zijn we eerst nog even apple pie gaan halen bij Jacob Lake. Jacob Lake ligt op zo'n 23 mile van de Grand Canyon en is de laatste stop voor het park. Het is een dorp van niets, het heeft een hotelletje, een restaurant, een souvenirwinkel en een benzine station. Maar je kan er erg goed eten en ze hebben overheerlijke apple pie!

De rit ging verder voorspoedig. We zijn via de scenic route 89A terug gereden. Aan deze route ligt ook het park Lees Ferry.
Hier hebben we nog even een pitstop gemaakt, erg mooi. Vervolgens zijn we in één stuk doorgereden naar Page.

Daar aangekomen hebben we even relaxed op de hotelkamer en vervolgens zijn we naar Horseshoe Bend Overlook gegaan... Denk je toch al het één en ander gezien te hebben, valt de bek open! Weer een zanderige heuvel! *&*$$$!!#ver!!! Grapje, natuurlijk! Deze heuvel was a piece of cake! We zijn nu tenslotte ervaren zanderige heuvel beklimmers!

Nee, het uitzicht, de overlook is onbeschrijflijk mooi! Er zijn gewoon geen woorden voor en we gaan ook geen poging wagen om het te proberen te beschrijven. Dit moet je zelf een keer zien. Want helaas heeft Monique nog geen groothoeklens en kunnen we het ook niet goed op de foto krijgen.

Tijd voor een drankje vonden wij, dus op naar de supermarkt. Want na dit stuk gaan we aan de drank! Na alle ontberingen van gister, hebben we dat wel verdiend, vinden wij.

Proost!

Het drama... the wave!

Vandaag was de dag! De dag waar we maanden op hadden gewacht! De hike naar the Wave waar maar 20 vergunningen per dag voor worden uitgegeven. Dus om 04.00 uur vanmorgen ging de eerste telefoon. De telefoon van Monique, die zoals gewoonlijk in denial was dat ze op moest staan. Helaas voor haar ging 10 minuten later de mijne. En ik.. ik sprong natuurlijk fris en fruitig mijn bed uit om aan de nieuwe dag te beginnen! NOT! Ook ik kon mijn telefoon wel de Grand Canyon in smijten....

Nog geen 5 minuten later hing ik kotsend en wel boven de plee. Dat beloofde niet veel goeds. Helaas had ik aan Monique ook niet veel, die stond in ieder geval niet als Florence naast me met een vochtig washandje om mijn voorhoofd te deppen..... Nee, die lag te rollen over de vloer! Van het lachen, ja!

Om 04.30 uur de hike schoenen aangetrokken en op weg door het pikkedonker richting de Wave. Daar kwamen we rond 07.15 uur aan, een mooie tijd om te beginnen. Dan is het nl. nog niet zo warm, dachten wij. How little did we know....

We begonnen voorspoedig, de eerste 10 minuten ging als een trein en toen stonden we onder aan de eerste hindernis... een heuvel! Niet zomaar een heuvel. Nee, een heuvel waar we door het rulle zand naar boven moesten zwoegen. Inmiddels begon de temperatuur toch ook al meer en sneller te stijgen dan wij gedacht hadden. Dus eer we boven waren, hadden we al een natte rug en stierven we van de dorst.

Aan de top hebben we ons in het register ingeschreven en vervolgden vol goede moed onze weg. Na verloop van tijd staken we een zanderig gebied over en vanaf dat moment ging het volledig mis! We liepen verkeerd! Maar gelukkig kwamen we daar niet veel later achter. Helaas voor ons besloten we om vanaf dat punt de juiste route te gaan volgen, wat ons een loodzware hike opleverde. Stel je voor, je voeten staan grotendeels op een hoek van 45 graden en dan ben je toch blij dat je nieuwe schoenen hebt, met een goede grip! Dat onze enkels niet gebroken zijn, verbaast ons vandaag nog steeds....

Toen we eindelijk bij het begin van de Wave kwamen, ploften we op de
grond neer, dronken wat en aten een overheerlijke energy reep om weer wat op krachten te komen. Vanaf dat punt denken we dat we nog 1 uur moesten lopen voordat we in de Wave zouden staan.

Monique ging nog even aan het dollen met de zelfontspanner, maar helaas, die foto krijgen jullie niet te zien!

Na alles weer ingepakt te hebben stond ik op en stond ik te zwaaien op mijn benen! Oef, dat was niet de bedoeling. Nog net kon ik heel zielig tegen Monique zeggen "ik voel me niet zo lekker" en vervolgens plofte ik weer op een steen neer. Van Monique moest ik gewoon blijven zitten, wat zouts eten en nog wat drinken (uiteindelijk toch een Florence!) en na verloop van tijd leek het beter te gaan. Nog even geprobeerd om door te lopen, maar het wilde niet meer. De benen hadden het vreselijk te verduren. We hadden inmiddels allebei zware hoofdpijn en het voelde niet goed om door te gaan. Vooral omdat we natuurlijk ook nog terug moesten. Op dat moment hebben we besloten om niet verder te lopen, maar verstandig te zijn en terug te gaan naar de parkeerplaats.
De terugweg hebben we wel volgens de juiste route gedaan, maar het was voor mij een verschrikking. Nog nooit heb ik me zo ellendig en beroerd gevoeld als vandaag. En wat was ik gruwelijk blij de auto weer te zien, mijn schoenen een rotschop kon geven en mijn handen in de koelbox met ijs kon stoppen. Gelukkig herstelden we vrij snel na aankomst bij de auto.

We zijn na een tijdje weer terug gereden en hebben onszelf getracteerd op een overheerlijke lunch bij Jacob Lake!

Bij terugkomst in de Grand Canyon stonden we voor het visitor center waar een aanplakbiljet hing over goede voorbereiding voor een hike. Gezien de afstand die we af moesten leggen, hadden we meer dan voldoende te drinken en te eten bij ons. Daar heeft het dus absoluut niet aan gelegen, dat weten we gelukkig zeker. Wat wel een feit is, is dat we op grote hoogte zitten in dit gebied en dat valt ons zwaarder dan we dachten.

Bedenk nog even dat het een hike is van 11 kilometer over zeer ruig terrein, met een temperatuur van zo'n 40 graden, geen wind en geen schaduw. Zoals al eerder gezegd stonden onze voeten vaker op 45 graden dan gewoon, zo ook de enkels.... Wel denk ik dat als we vanaf het begin goed waren gelopen, we het zeker gered zouden hebben.

Totaal uitgeput kwamen we aan bij de cabin, waar we op onze bedden ploften en een paar uur later wakker schrokken. Gelukkig zonder hoofdpijn. Vervolgens zijn we gaan informeren hoe laat we ook alweer het restaurant besproken hadden, want door al het drama van vandaag waren we dat vergeten!

Nog even wat buiten gewandeld, de zonsondergang gezien en daarna heerlijk gegeten in de lodge.

En nu... nu gaan we lekker slapen en staan we morgen gezond en hopelijk zonder spierpijn weer op!

The Grand Canyon



We werden weer op een mooie tijd wakker, uurtje of 6! Natuurlijk stonden we niet direct op, dat duurde nog wel even. We hadden ook geen haast vandaag. We hoefden alleen maar naar de Grand Canyon. Dat ligt op ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Kanab.

In alle vroegte vanmorgen had ik al bliksemflitsen in de verte gezien en onderweg naar de Grand Canyon kregen we de eerste regendruppels te verwerken. Bij de ingang van het park weer een America, the beautifull pas gekocht. En daar… daar begon het te hagelen. Alsof er stenen naar benee kwamen! Gelukkig zijn de buien vrij snel voorbij, dus tegen de tijd dat we bij het visitor center aankwamen, konden de zonnebrillen weer op.

Bij het visitor center hebben we ingecheckt, want we hadden natuurlijk maaaaaaaaanden gelee al een cabin besproken voor 2 nachten. Na het inchecken zijn we natuurlijk de cabin gaan bekijken. In één woord gezegd: basic, meer dan basic. We hebben 2 bedden, een tafel, een wastafel, een toilet een douche en that’s it! Maar het is genoeg. Dit is wat we willen, nietwaar?

Koffers uitgeladen en weer op pad. Ons doel voor vandaag was Point Royal, maar bij het visitor centre kregen we helaas te horen dat de weg er naar toe was afgesloten in verband met een gecontroleerde brand. Geen paniek! De Grand Canyon staat niet in de fik! Dit zijn branden die worden aangestoken door de brandweer zelf en hebben tot doel de grond vruchtbaar te houden.
We konden wel naar Point Imperial. Dus wij op weg. Een lange rit naar boven, want Point Imperial ligt op het hoogste punt van de Grand Canyon, op zo’n 8.803 foot. Daar kon je een leuke hike lopen van ongeveer 2 uur. Een goeie oefening voor de dag van morgen, dachten wij.

Boven aangekomen besloten we om eerst wat te gaan eten. Zo gezegd, zo gedaan.
Na de lunch de rugzakken gepakt, flessen gevuld met water en op pad. We zijn nog geen 100 meter verderop of we horen een donderslag… "Ach", zeiden wij, "geen probleem. We lopen nog een stukje verder en zien hoe het gaat." Nog eens honderd meter verderop zag ik een lichtflits en dan krijg ik toch een beetje de kriebels. Toen er ineens ook nog een fikse donder klonk, besloten we om eens wijs te zijn en terug te gaan. Geloof me, dat was maar goed ook! Want we waren nog niet goed en wel op de parkeerplaats of het begon te stortregenen!

Door het regenachtige weer en de zware bewolking dachten we dat we een mooie zonsondergang wel konden vergeten. Maar niets bleek minder waar!
Tegen de avond brak de zon weer door en dat gaf toch een spectaculaire zonsondergang. In volle glorie kleurde de Grand Canyon in alle pracht en praal! In één woord: fantastisch! Ongeëvenaard…
Tot het donker werd, want toen was de hemel bezaaid met sterren. Wederom fantastisch! Opmerking van Monique: "Oh, misschien zien we wel een vallende ster! Ach wat, die heb ik vanmorgen al gezien in de gedaante van Britney Spears!". Zo nu en dan heeft ze wel humor! (Note: de openingsact van Britney Spears tijdens de VMA viel niet in goede aarde bij de Amerikanen.)

Vanavond is het vroeg naar bed, want morgen staat een mooie, maar zware dag te wachten. Gelukkig waren wij op dit moment nog onwetend over de dag van morgen……..

maandag 10 september 2007

Supermarkten, pizza's en de rest

En zo is de eerste vakantiedag een feit. Na geslapen te hebben in geweldige bedden, was het rond een uur of 6 vanmorgen: "hello world!" Fris en fruitig sprongen wij uit die lekkere bedden om vol goede moed aan de dag te beginnen!

Yeah right! NOT! Na ongeveer een uur besloot Monique dat het tijd was om nog even de luiken te sluiten, waarop ik vervolgens besloot om de tv aan te zetten. Slapen?! Slapen?! Niks slapen! Tijd voor het ontbijt en koffie.... veel koffie....

Na een heerlijk ontbijtbuffet weer terug naar de kamer om op zoek te gaan naar een supermarkt. Via internet is die zo gevonden, dus wij langzaam aan weer alles inpakken, uitchecken en op pad. Volgens internet was het zo makkelijk dat we eigenlijk alleen maar 2x linksaf hoefden en dan waren we er al! Op 1 mile afstand van het hotel...

Per ongeluk vonden we na een uur eindelijk een supermarkt en geloof me, deze supermarkt lag niet op 1 mile afstand van het hotel! Maar niet getreurd, we konden ook bij deze supermarkt flink inslaan (Monique trok wit weg bij het afrekenen!) en wij weer op pad. Volgens de routeplanner zouden we ongeveer 4 uur zuivere reistijd hebben richting Grand Canyon, alwaar we nog een hotel moesten zoeken.

Was het in Phoenix nog snoeiheet en bloeien daar de cactussen tussen de straatstenen door, onderweg naar het noorden begon het landschap heel snel te veranderen. Van de cactussen en palmbomen naar een groene omgeving en later weer naar een droge, rode omgeving. Zo zijn we dit jaar weer door Marble Canyon gereden, via de scenic route 89A.
Tijdens deze route kom je langs de Navajo bridge, waar de rivier tussen de rode kliffen stroomt. Heel mooi! Maar helaas, geen foto's, want hier zijn we een aantal jaren geleden ook geweest en daar hebben we al foto's van.

Na de Navajo bridge hebben we een stuk gereden waar we in 2004 in het stikkedonker hebben gereden. Vandaag zagen we voor het eerst wat we die avond allemaal gemist hebben. De Vermillion Cliffs en de Cliff Dwellers. Toch wel toeristentrekpleisters. Ook hier helaas, nog geen f'oto's, want na de Grand Canyon rijden we dit stuk nog een keer.

Na uuuuuuuuuuuuren rijden (het was ietsie langer rijden dan 4 uur) kwamen we eindelijk aan in Kanab, het plaatsje waar we zouden overnachten. Snel een hotel gezocht, ingecheckt, auto uitgeladen en op zoek naar eten. Sinds vanmorgen 8.30 uur hadden we nl. niets meer gegeten, dus we hadden honger, grote honger! Wat doe je bij grote honger? Dan ga je naar de Pizza hut! Bij deze Pizza hut hebben we een beetje een haat/liefde verhouding sinds 2001. In 2001 hadden ze nl. geen enkele pizza die wij wilden bestellen, behalve de pepperoni! Doodziek van de pepperoni kwamen we toen terug in het hotel. Maar vanavond gingen we in de herkansing!

We bestelden allebei een pizza en 4 stukjes garlic bread als voorgerecht. Garlic bread kwam en garlic bread verdween als sneeuw voor de zon.
De pizza's werden gebracht en des te langer we naar die 2 pannen keken, des te meer wilden wij roepen: "Maar dit hebben wij niet besteld! Op deze muizehapjes kunnen wij niet leven!". De pannetjes van het gourmetstel zijn groter dan deze pizza's! We namen ieder 4 happen en de pizza's waren verdwenen...Vier petieterige peuterige pizzapuntjes waar je niet eens een holle kies mee kan vullen!

En nu, nu is het tijd voor echt eten!

zondag 9 september 2007

Hèhè, na een dag reizen...

Eindelijk was het zover. Lang gewacht, maar vandaag (of eigenlijk gister) was het dan zover.

Om 5.30 uur ging de wekker af, om 6.30 uur van huis af vertrokken naar Schiphol. Daar aangekomen hebben we snel afscheid genomen van onze ouders en vervolgens ingecheckt. Daarna maar direct door de paspoortcontrole.

De dag was in ieder geval goed begonnen. Alles liep op rolletjes, dus gingen we op zoek naar een restaurant, want inmiddels hadden we er al wat uren op zitten.
Broodje en koffie gehaald, we gaan ergens zitten, ik kijk naar de instapkaarten in mijn hand en lichtelijk paniekerig denk ik bij mijzelf: "Ik had toch nog een paspoort?!" Trillend van de stress terug gelopen naar daar waar we geweest waren en ondertussen denkend dat ik mijn paspoort nooit verloren kon zijn, omdat ik zeker wist dat ik hem in mijn handen had bij het kopen van de broodjes!
Pfff... toen ik terugliep naar ons tafeltje stond Monique godzijdank met mijn paspoort te zwaaien. Was dat kreng achter mijn tas gevallen! Wie kijkt daar nou? Okee, eerlijk is eerlijk, natuurlijk ben ik degene die dat ding daar heeft gedropt! Maar opluchting alom.

Ik geef Monique haar instapkaarten, waarop zij doodleuk zegt: "En waar is mijn paspoort dan?!" Ehm... die had ik niet gekregen en dat wist ik heeeeel zeker! De volgende lichtelijk in de stress. Gelukkig hield ik dit keer het hoofd koel (ahum!) want ik kon Monique vertellen dat ze haar paspoort in haar tas had gedaan!

En dan denk je bij jezelf: Hoe vaak ben je de afgelopen jaren op pad geweest met paspoort? Inderdaad, heel vaak! Maar voor alles is een eerste keer, dus dit kon niet uitblijven.

De rest van de dag liep als een trein. Geen vertragingen, 30 minuten eerder geland op Atlanta, op tijd vertrokken richting Phoenix, de auto stond al klaar bij Hertz! Het kon niet op. Zelfs het hotel vonden we razendsnel! Dat we op de interstate de verkeerde kant op gingen, vergeten we voor het gemak, want ook daar kwamen we snel achter.

En nu, nu lig ik nog even dit te typen in het hotel. Het is hier snikheet! Echt snikheet! Toen we het vliegtuig uit kwamen, sloeg de hitte recht in het gezicht! Maar we klagen niet, hoor. De baliemedewerker van Hertz vroeg hoeveel graden het in Nederland was toen we weggingen en ja, hij kon zich wel voorstellen waarom we naar Phoenix kwamen! Rond een uurtje of 6 was het nog 102 Fahrenheit... Jammer genoeg hadden we honger en geen zin meer om nog het zwembad in te duiken.

Tot zover het eerste verslag vanuit de States. Morgen gaan we weg uit Phoenix, maar eerst een supermarkt zoeken voor de broodnodige dingen.....

zondag 26 augustus 2007

Overnachten in Las Vegas? Of toch maar niet?!

Enkele weken geleden ging het toch weer ineens kriebelen. Aangezien we naar LA moeten voor de Dodgers game, is het natuurlijk logisch om daar wat langer te spenderen. En aangezien we weer in het weekend in Las Vegas zouden zitten, stonden we in dubio om Las Vegas te laten vallen. Zo zouden we een dag langer verblijven in LA....

In 2001 zijn we ook in LA geweest, maar we hebben toendertijd eigenlijk bar weinig bekeken. De tijd die we er waren hebben we in Santa Monica besteed en we hebben cruisin' LA gedaan!
Oja, we zijn toen op de laatste vakantiedag de auto kwijtgeraakt in een parkeergarage... Tot op heden heb ik daar nog steeds een trauma aan over gehouden. Want er was een zeker persoon die haar ticket en paspoort in haar bagage had laten zitten! En even voor de duidelijkheid: IK WAS HET NIET! Hoe we die auto kwijt raakten? Nou, heel simpel. Je stalt de auto in een parkeergarage, checkt de kleur en het nummer van het gedeelte waar de auto is gestald, gaat lekker winkelen en vervolgens kom je terug en is de auto spoorloos! Wij op weg naar de parkeerwachten en verteld dat we de auto niet meer konden vinden (godzijdank hebben we niet geroepen dat ie gestolen was....). Wij het parkeerkaartje afgegeven, die had ik gelukkig bij me gehouden, en vervolgens werd ons verteld dat we mee mochten met één van de parkeerwachten. Die man stapt in een golfkarretje en wij natuurlijk ook. Die man crosst met die kar naar de hele andere kant van de garage en op het moment dat wij het nummerbord van onze huurauto zagen, begon ik spontaan in het Nederlands tegen die man te roepen dat ik 'm al zag! Pfff... wat waren we opgelucht, zeg!
Toen bleek dus dat we niet goed hadden opgelet, want deze parkeergarage werkte niet alleen met een kleur en nummer, maar ook met een letter!

Tot zover het jaar 2001. Ik ga niet verder uitwijden over al onze blunders... En geloof me, die maken we bigtime!

Terug naar 2007. Dachten we vanmorgen nog om Las Vegas maar helemaal uit de route te verbannen, nou... zojuist zijn de plannen weer omgegooid. We hebben toch besloten om 1 overnachting te doen in Las Vegas. Eén van ons is helemaal blij, want die denkt dat ze naar Celine Dion kan! En wederom: It's not me! :-D
Vervolgens gaan we weer naar LA en verblijven daar heeeeeeerlijk in Venice Beach.

donderdag 23 augustus 2007

De route...

Op 8 september a.s. is het dan eindelijk zover. 's Ochtends rond 10.30 uur vliegen we met Delta Airlines van Amsterdam naar Atlanta, waar we om ongeveer 14.00 uur plaatselijke tijd aankomen. Vervolgens vliegen we rond 16.00 uur door naar Phoenix. Gaat alles goed, dan landen we omstreeks 17.00 uur locale tijd in Phoenix!

De route staat grotendeels vast en is als volgt:

Dag 1 Vertrek Amsterdam naar Phoenix
Dag 2 Vertrek vanuit Phoenix
Dag 3 Grand Canyon
Dag 4 Grand Canyon - Wave
Dag 5 Naar Page
Dag 6 Page - Antelope Canyon
Dag 7 Naar Moab
Dag 8 Moab - Arches National Park, indien mogelijk kaarten kopen voor de Fiery Furnace Walk
Dag 9 Moab - Canyonlands National Park (Shäfertrail)
Dag 10 Moab - Arches National Park (Fiery Furnace Walk?), La Sal Mountain Loop
Dag 11 Naar Capital Reef National Park met tussenstop Goblin Valley
Dag 12 Capital Reef National Park
Dag 13 Naar Bryce Canyon National Park
Dag 14 Naar Zion National Park
Dag 15 Zion National Park
Dag 16 Zion National Park en op weg naar Las Vegas
Dag 17 Las Vegas en op weg naar Los Angeles (Venice Beach)
Dag 18 Los Angeles - Baseball wedstrijd LA Dodgers vs Colorado Rockies at Dodger Stadium
Dag 19 Naar Phoenix - Joshua Tree
Dag 20 Phoenix
Dag 21 Vertrek vanuit Phoenix naar Amsterdam
Dag 22 Aankomst Amsterdam

Het begin van de route is een beetje verkeerd gepland, maar dat komt doordat wij dolgraag wilden overnachten in de Grand Canyon. Overnachtingen in de nationale parken zijn akelig snel volgeboekt, dus daar moet je vroeg bij zijn. Wel, wij waren zo snel met boeken dat deze overnachting al geboekt was voordat we überhaupt een ticket hadden! Tja, en toen we er achter kwamen dat dit begin niet zo heel handig was, konden we de boeking niet meer omzetten. Ach, aangezien we tijdens de trip toch nog wel eens van gedachten veranderen, maken wij ons er niet druk om!

Inmiddels zijn de laatste voorbereidingen in volle gang enne... staan we bijna te springen van ongeduld!

vrijdag 6 juli 2007

Wat in ieder geval vast staat....

Wat hebben we tot zover vastgelegd? Uiteraard de vlucht van Amsterdam naar Phoenix en weer terug en de huurauto, een SUV via Hertz. Ook de eerste overnachting ligt vast, wij vinden het wel zo prettig dat we na een lange reisdag direct naar het hotel kunnen rijden en niet nog eerst op zoek moeten gaan!

We hebben 2 overnachtingen in de Grand Canyon, waarvan we 1 ochtend heeeeeeel vroeg op moeten, omdat we permits hebben weten te bemachtigen voor Coyote Buttes North, oftewel The Wave. Yeah!
Ook hebben we tickets geboekt voor de tour van 11.30 uur in Antelope Canyon, de zgn. fototour.
En omdat het bijwonen van een wedstrijd toch ook nog op ons 'things to do' lijstje stond, hebben we tickets gekocht voor een baseballgame. Op 25 september a.s. zitten we in Dodger Stadium voor een wedstrijd van de LA Dodgers tegen de Colorado Rockies! Eigenlijk zat LA niet in de planning, maar ach, als je wat wilt en de mogelijkheid is aanwezig, waarom zou je het dan laten?!

De route begint er aardig uit te zien. Dat kan natuurlijk niet anders, want je kan geen tickets kopen voor een baseballgame als je niet weet of je in de buurt bent! Maar de route is nog niet helemaal naar mijn zin, dus ik wacht nog even met posten....

maandag 30 april 2007

De voorbereiding

Na al diverse keren op vakantie te zijn geweest in de USA, hebben we (mijn zus Monique en ik) voor dit jaar besloten om een gedeelte te herhalen. De reden hiervoor is dat we op een aantal plaatsen te kort zijn geweest en het idee te hebben dat we daar te weinig gezien hebben.

Eerder zijn we al in The West geweest, het bekende rondje San Francisco, Las Vegas en Los Angeles. New England en New York, een stukje Washington State en Colorado en omstreken en niet te vergeten Alaska, the last frontier!

Voor dit jaar staat het Zuidwesten van de States op het programma. Op 8 september a.s. vliegen wij van Amsterdam naar Phoenix, met een overstap op Atlanta.
Op dit moment zijn wij nog volop de (globale) route aan het bepalen, maar de volgende plaatsen/parken zullen wij in ieder geval aan doen: Phoenix, Grand Canyon, Zion National Park, Bryce Canyon. Ook willen we graag nog een keer terug naar Arches, maar ja, we willen ook graag terug naar Death Valley en niet te vergeten Yosemite! Keuzes, keuzes, keuzes... Het valt allemaal niet mee. Wat gaan we dit jaar doen en wat stellen we uit? Er is zoveel moois te zien!

Zodra de route voor een groot deel gereed is (de route is nl. nooit helemaal klaar) dan zullen we een update plaatsen.